Viënne

Voorzichtig deed de jonge merrie haar ogen open, ze voelde de koude steen in de grot, maar ook het warme mos dat op de grond lag. Het was nog erg wennen om hier te slapen. Ze was eigenlijk nog maar net tot Leader gekroond en de geur van de oude leader hing nog steeds in de grot. Het voelde onwennig en niet echt als haar slaapplaats, maar toch hoorde zij hier te slapen. Dat wist ze, dat was zo en daar ging ze niks aan veranderen. Maar toch verlangde ze soms terug naar de warriors cave, waar ze het gezelschap had van anderen. Een zachte zucht ontsnapte uit haar longen, waarna ze rustig opstond en de grot uitliep. Ze vond zichzelf eigenlijk nog veel te jong om leader te zijn, maar haar lot had het zo bepaald, dus het was zo. Toch knaagde er iets in haar, was ze wel een goede leader? Deed ze wel de goede dingen? Zenuwachtig liep ze even een rondje in het kamp. Het zonnetje scheen op haar witte vacht en liet het stralen en de wind speelde met haar manen en staart. Even gleed haar blik naar de uitgang van het kamp, zouz e even tijd voor zichzelf nemen? Viënne schudde haar manen door elkaar, dat zou een goede leider toch niet doen? Of wel? Het leek er of de vorige leader er altijd was geweest en nooit het kamp uit was, maar dat zou toch niet? Weer keek ze naar de uitgang van het kamp, het was zo verleidelijk... Maar wat nou als iemand merkte dat ze weg was? Ach het mocht toch wel? Waarom was ze in hemelsnaam zo onzeker van zichzelf?

Na even te hebben gestaan en nagedacht te hebben wat ze zou gaan doen besloot ze dat ze toch maar even het kamp uitging. Ze zou Snow World gaan opzoeken, daar kon ze even tot rust komen en zou ze niet makkelijk gezien worden door haar witte vacht in de witte sneeuw. Met een trage pas liep ze naar de uitgang en toen ze zeker wist dat niemand keek, glipte ze het kamp uit. Al snel nadat ze het kamp uit was, begon ze zo hard mogelijk weg te galloperen. Even wou ze vrij zijn, vrij van de zorgen van een leader en vrij van de gevoelens die haar irriteerden. In een rengalop liep ze tussen de bomen door, waardoor ze al snel bij Snowworld aankwam. Alles was nog precies zoals zij het zich herinnerde van toen ze klein was. Zo wit, zo koud en met zoveel sneeuw en ijs. De merrie stopte even aan het begin van de ijskoude plek en met een warme glimlach keek ze over de sneeuw heen. Hier zou ze even alleen kunnen zijn. Vrolijk draafde ze het landschap in en ging - na een tijdje gedraafd te hebben - in de sneeuw liggen. Haar vacht en de sneeuw waren ongeveer dezelfde kleur, enkel haar ogen waren echt zichtbaar in de sneeuw. Maar deze sloot ze vredig en rustig dacht ze na over wat zou komen en wat geweest was. Hoe ze het leiderschap zou aanpakken en hoe ze nu verder ging met haar leven. Ze was geen gewone warrior meer, ze zou de kudde moeten leiden en dat zou veel erk van haar eisen. Maar toch, ze moest het ervoor over hebben...

[& Artemis] (Je bent trouwens geaccepteerd als MH)