Langzaam stond de hengst op en opende hij zijn ogen. De zon scheen nog even helder als daarvoor en het werd tijd dat hij de omgeving eens wat meer ging verkennen. Zijn borstkas ging rustig op en neer en zijn oren draaiden, zoekend naar een geluid. Maar het was stil, zelfs de muizen maakten geen geluid. Enkel het zachte briesje dat door zijn manen wapperde, maakte geluid. Zijn blik gleed van links naar rechts en weer terug. Niemand te zien, niemand te horen en niemand te ruiken. Er was dus niemand in de buurt, tenminste normaal gezien. Niet dat hij hier bang moest zijn voor wie dan ook, maar toch wou hij weten of hij alleen was, wat hij ook was. Hij zou zichzelf maar eens in beweging gaan zetten. Traag zette hij zijn eerste hoef wat verder weg, waarna hij direct zijn pas versnelde en al snel over de weide draafde. Emir besloot de grenzen eens af te gaan. Het was immers lang geleden dat hij bij de grenzen was geweest. Vrolijk zette hij koers naar the Red Waterfall, hij had immers ook een droge keel, dus kon die daar direct ook gelest worden. Behalve als dat water vor de zoveelste keer rood zou zien, dan zou hij het niet drinken. Hij was niet gek!

De lucht was stralend blauw toen hij eindelijk bovenaan de waterval aankwam. Gelukkig was het water helderblauw en kon hij het dus drinken. Snel stak hij zijn neus in het water en nam een grote slok van de heldere vloeistof. Het was lekker fris en zijn keel voelde nu in ieder geval niet meer zo droog aan als eerst. Maar hij was al een behoorlijk grote hengst en met een slok water had hij niet genoeg, hoe groot die slok ook was. Dus nam hij nog een paar slokken. Na genoeg gedronken te hebben keek hij om zich heen. De rivier stroomde verder en kletterde nog geen 2 meter naast hem met veel lawaai en grote snelheid van de rotsen. Voorzichtig liep hij dichter naar de rand en keek even naar de waterval tot hij een paard op het oog kreeg. Het was een merrie, wit met bruine vlekken en had een veer in haar manen. Ze was waarschijnlijk van Dawnclan en ze stond rustig te drinken. Eigenlijk had hij wel zin in een praatje, het boeide hem eigenlijk niet van welke kudde ze was, het had hem nooit uitgemaakt. Want moest hij het enkel bij paarden van zijn eigen kudde houden, werden vrienden wel heel schaars. Je kon hem namelijk wel erg kieskeurig noemen met vrienden maken. Je was het immers of niet en dat besloot hij al heel vroeg. Met sommigen wou hij niet omgaan en met anderen wel. Daar was hij vrij strict in en niet veel paarden kregen de eer zijn vriend te zijn. Tenminste, hij noemde dat een eer, wat de rest ervan vond, boeide hem niks.

Snel zocht hij een minder stijl stuk waar hij naar beneden kon en draafde soepel de heuvel af, waarna hij recht op de merrie afliep. Nog even bekeek ze haar goed, die veer in haar manen was eigenlijk best interessant. Zou ze ooit een vogel hebben gedood? Nee toch? Een paard van Dawnclan was niet zo'n moordenaar, de meesten aten geen vlees, wat hij eigenlijk ook niet deed. De meesten dachten dat wel omdat hij bij Mudclan zat. Hij was gewoon in Mudclan geboren, kon hij er wat aan doen. Hij hoorde daar niet thuis en zat er al lang over te denken een loner te worden en er in zijn eentje op uit te trekken, maar de gedachte aan zijn zus weerhield hem daarvan. Ze kon haar niet achterlaten, niet alleen... Toen de merrie eindelijk was opgehouden met drinken, hield hij op met denken, 'Hey!' zei hij vrolijk, 'Ik ben Emir, jij?' Ja, deze merrie zou best een vriendin kunnen worden. Ze leek hem wel aardig.