Hello, it's only me

Onderwerp: Hello, it's only me za sep 01, 2012 9:32 am

_{Een lichtgetinte bruine merrie draafde door het gras landschap. Ze beaamde wel eerlijk dat de gebieden van de MudClan er nogal slordig uitzagen, maar dat waren ze echt niet.. De jonge merrie zuchtte even en hiled even halt. Als ze het goed had was ze nu ongeveer bij de Grass field. Dat liet haar herrineren aan haar hongerlust. Wild schudde Evanescence met haar heldere manen en liet haar hoofd zakken tot haar neus het gras bereikte. Dit leven was goed voor haar. Vechten voor wat ze had, en genieten van het leven. Haar twee zwarte ogen weerkaatste de leegte waar aa ze dacht. Haar broer zou waarschijnlijk were ergens rondhangen. Het maakte haar niet echt iets uit, zolang 'ie maar uit de problemen bleef. Evanescence schraapte even met haar hoef over de droge grond, en snoof de lucht binnen. De frisse tinteling die in haar buik prikte bewees dat de herfst voor de boeg stond. Herfst.. Een schrale lach bekleede haar bruine gezicht toen ze aan dat sezioen dacht. De bladeren verloren hun kleur, en leven. Uitindelijk zouden die verdorren en hun bomen of struiken loslaten. Het enige nadeel was dat er minder voedsel te vinden was. Aangezien alles afstierf. In de winter was 't nog erger. Maar wel haalbaar. Weer schudde Evanescence haar lange lokken door elkaar en proefde weer van het gras dat de warmte van de zon mee droeg. Het smaakte wel goed, het was gewoon wat droogjes. Dat had het warme were veroorzaakt. Een zwak geluid achter haar deed de merrie opschrikken. Een beetje verbaasd tilde ze haar hoofd op, en wende het naar achter. Wie of wat was daar?

Open C:}

Onderwerp: Re: Hello, it's only me za sep 01, 2012 10:56 am

- Is te lui om sheet te maken x3 -

Stilte heerste op de vlakte waar hij stond, enkel de wind was hoorbaar doordat het speelde met zijn manen. Zijn donkere ogen rustig op de grond beneden gericht. Zijn staart wapperde rustig mee in de wind en zijn borst stond trots vooruit. Even schudde hij zijn manen door elkaar, de stilte en rust was soms zo fijn, maar toch wou hij iets doen. Langzaam kwam hij in beweging en al hoorde hij zijn maag zachtjes knorren, hij deed geen moeite om een hap gras te nemen. Hij versnelde echter zijn pas tot hij de heuvel af gallopeerde. Met grote snelheid kwam hij de heuvel af, zijn manen en staart wapperend in de wind. Beneden hield hij al snel halt en sloot even zijn beide ogen. Geheel tot rust gekomen snoof hij de buitenlucht op, hij rook de heerlijke geur van gras en water, maar ook een andere geur drong zijn neus binnen, eentje die hij maar al te goed kende. Terug opende de hengst zijn ogen en bleef voor zich uit kijken. Evaenescence...

Tevreden besloot de hengst weer te gaan lopen, de geur te volgen die hem naar zijn zuster zou leiden. Een van de weinige paarden die hij echt een vriendin noemde, daar was hij immers maar al te kieskeurig mee. Nee, hij koos zijn vrienden zorgvuldig uit, je kon immers niet met iedereen goed samenwerken. Weer snoof hij de geur van zijn zus op, hij kon nu niet ver meer van haar verwijdert zijn. De geur werd sterker en hij leidde de hengst naar het grasland, al snel zag hij Evaenescence dan ook staan. Een vrolijke glimlach speelde om zijn lippen en hij zag dat er een paar bomen en struiken achter haar stonden. Zonder op te vallen gallopeerde hij daar naartoe. Even dacht hij na, hij wou haar verrassen, dus dat moest hij subtiel aanpakken. Gewoon naar haar toe lopen zou niet leuk meer zijn, dus pakte hij een steentje in zijn bek en gooide die iets verderop in de struiken. Tot zijn genoegen zag hij dat zijn zus haar hoofd omdraaide. Dit gaf hem de kans om haar van de zijkant te "besluipen". Vrolijk, maar zonder enig lawaai te maken liep hij naar haar toe en toen hij vlak naast haar stond, zei hij rustig en vrij droog, 'Boe.' Met pretlichtjes in zijn ogen keek hij haar aan, 'Hi sissie!' zei hij weer, dit keer vrolijker dan daarnet en wachtte rustig op een antwoord.

Onderwerp: Re: Hello, it's only me za sep 01, 2012 7:43 pm

_{Ondertussen had ze het steentje al door, dus had ze niet zo'n grote angst meer dat er iets geks aan de hand was. Evanescence draaide haar hoofd lenig terug naar voor, maar keek plots recht in de ogen van haar oudere broer. 'Boe.' Serieus bleef de merrie toestaren. Vanbinnen straalde ze wel en lachtte Evanescence, maar ze gunde eerlijk gezegd het plezier niet aan d'r broer. Hahahah, wat lulde ze toch in haar zelf. Een glimlach sierde haar lippen te.oen ze haar hoofd liet zakken en verder begon te grazen. Hoogstwaarschijnlijk had Emir de lach wel gezien, maar dat gaf ze niet om. Het was goed dat 'ie d'r had zien lachen. 'Hi sissie!' Evanescence tilde haar hoofd op en briesde toen ze de vrolijke hengst bezag. `Heeyo bro,´ Zei ze even met een plagende blik in haar ogen. Hij begreep d'r meestal wel. Vaak als ze verdrietig was, kwam Emir altijd opdagen om haar op te vrolijken. Maar ondertussen was Evanescence al wel 2 jaar. Tijd om eens op haarzelf te leren passen, of niet soms? Ze wiebelde met haar oren en liet haar staart mee dansen op het ritme van de wind. Een zwakke bries waaide tegelijkertijd tegen haar snoet. Een klein nies gevoel deed haar ogen dichtknijpen, en uiteindelijk ook niezen. `Hehehe, het word herfst.´ Beaamde ze met een lichtelijke pret in haar stem te bekennen. Oké, als ze héél eerlijk moest zijn gunde de merrie hem wel wat plezier. Hij was tenslotte haar broer, en een sterke hengst die zijn Clan goed diende. Ze liet haar licht bruine hoofd weer zakken en streelde met haar neus de grassprieten die uit de grond staken. Ze konden er nu beter van genieten zolang ze nog konden. Het zou zoals ze al zei niet meer lang duren voordat de herfst aanbrak, en eten schaarser werd. Toen ze een veulen was haatte ze dat altijd. Aangezien je dan nog heel zwak bent heb je 't voedsel nodig. Maar ondertussen was ze uitgegroeid tot een prachtige, sterke jonge merrie. Evanescence schraapte even met haar hoef als teken dat ze geen honger meer had, en wierp haar hoofd weer in de lucht. `Zin om even te gaan wandelen?´ Vroeg ze een tikkeltje afweziger dan daarvoor.}

Onderwerp: Re: Hello, it's only me za sep 01, 2012 9:25 pm

Emir
`Heeyo bro,´ Antwoorde ze even met een plagende blik in haar ogen. Even grinnikte de hengst, hij wist wel dat Evanescence het soms irritant vond dat hjij langs kwam om haar op te vrolijken, maar toch kon hij dat niet laten en hij mocht toch wel even langskomen bij zijn zusje zeker? Zij was immers zijn enige famillie die hij nog had, vader en moeder waren gestorven, drie maand nadat Evanescence geboren was. Eigenlijk had ze nog melk moeten krijgen van wie dan ook, maar ze had het overleefd door gras te leren eten. Hij vond het eigenlijk wel zielig voor haar, hij had melk als veulen altijd erg lekker gevonden. Hij grinnikte even bij die gedachte en Evanescence nieste tegelijk waardoor hij direct opschrok uit zijn gedachtes. `Hehehe, het word herfst.´ Beaamde ze met een lichtelijke pret in haar stem te bekennen, even moest Emir lachen. 'Mooi zo, dan kan ik jou weer gaan bedekken met herfstblaadjes' zei hij en brieste even vrolij. Even voelde hij zijn maag weer knorren en dit keer gaf hij toe aan zijn hongerig gevoel. Rustig liet hij zijn hoofd zakken en trok wat gras uit de grond, de hengst keek naar zijn zusje terwijl hij op het gras begon te kauwen. `Zin om even te gaan wandelen?´ Vroeg ze een tikkeltje afweziger dan daarvoor. De hengst had net zijn gras doorgeslikt en knikte, 'is goed' zei hij, 'Maar eerst nog twee happen gras hoor! Ik kan niet wandelen op een lege maag.' Een grijns was op zijn gezicht verschenen en snel bukte hij zijn hoofd weer voor een hap gras. Snel slikte hij het door en nam nog een hap, even keek hij naar zijn zusje, begon toen rustig op het gras te kauwen en deed er express extra lang over deze keer. Toen hij eindelijk zijn gras had doorgeslikt, vroeg hij rustig, 'Wat staan we hier nog? Kom laten we gaan!' Al snel zette Emir weer een paar passen vooruit, waarna hij bleef staan en achterom keek naar zijn zus. Hij liep weer wat achteruit en gaf haar een duwtje, 'Kom op!' zei hij grijnzend, toen ze eindelijk allebei liepen, dacht hij even na. Zou er iets zijn met Eva? Ze leek immers wel wat afweziger dan eerst, ach dat zou hij toch ook gewoon kunnen vragen? Even schudde hij zijn manen door elkaar en bleef toen voor hem uit kijken, 'Is er soms iets?' vroeg hij toen en hij draaide zijn hoofd naar haar toe, 'Je leek zo afwezig daarnet.' Een beetje bezorgd keek hij zijn zusje aan, hij wou niet dat er iets met haar gebeurde. Wouden ze haar hebben, moesten ze eerst langs hem. Eigenlijk was hij erg beschermend over zijn zusje, maar hij had haar dan ook elke keer dat ze het een beetje nodig had, geholpen. Zeker nadat hun ouders waren gestorven in een strijd. Hij had toen het gevoel gehad dat hij als oudere broer de taken moest overnemen, hij kon haar immers niet laten stikken. Hij had haar door de moeilijke tijd gesleurd en hij wou niet dat dat ineens voor niks was geweest. Dat ze van de aardbodem verdween omdat hij er een keertje niet was geweest als er iets was. Hij kreeg de laatste tijd ook veel sneller door als er iets aan de hand was, maar gelukkig was het tot nu toe nog niks al te erg geweest.

Onderwerp: Re: Hello, it's only me di sep 04, 2012 5:55 am

_{Ze wachtte rustig af totdat Emir gedaan had met zijn luie taken, en brieste dan enthousiast. Het weer werd kouder, dus hoe langer ze stil stonden hoe sneller de vries hun lichaam omsingelde. Zodra haar broer in beweging schoot, hief ze haar voorpoten op en schopte daarna met haar sterke achterpoten tegen de grond. Kon haar broer nooit sneller zijn ochtendsritueel doen? Evanescence sloeg van draf over naar galop en wierp haar hoofd wild in de lucht. `Kom jij deze keer nog?´ Hinnikte ze luidruchtig, helemaal zijn vraag niet gehoord. Zonder op een antwoord van de bruine hengst te wachten sprong ze ervandoor en galoppeerde over het gras veld heen. De wind die wild tegen haar vacht sloeg en haar manen speels liet op fladderen. Evanescence voelde haarzelf normaal nooit goed thuis in de buurt bij hengsten. Maar Emir was anders. Hij was dichte familie, haar oudere broer. Dus was 't normaal dat ze wat vertrouwen in hem had, of niet dan? Evanescence hielt deze keer geen halt voor de sliding-stop, en gleed over de harde grond heen en schraapte met haar hoeven tegelijk zodat een stofwolk van aarde opvloog. Een speelse toon was herkenbaar in haar stem toen ze de naam van haar broer weer riep. Ze had hem toch niet achtergelaten hé? Aangezien het grass field nogal groot was zou ze er niet al te hard van verschieten dat haar broer niet kon volgen. Ja, Emir kon hard rennen. Maar in zulke gebieden als deze speel je gewoon gauw je weg kwijt. Warrior of niet. Er waren volgens haar zelfs leader die hier hun weg zouden kwijt verliezen. Van haar mentor had ze geleerd dat je dan alvast niet in paniek moet schieten en rustig ademhalen. Want hoe sneller je paniek keert hoe vaker paarden de weg kwijtspelen. Het was waarschijnlijk zo'n ambetantig trekje dat ieder paard wel had. Maar Emir was goed geleerd dus 'ie zou hier waarschijnlijk wel ervaring mee hebben.

De lichte bruine merrie snoof even de lucht op en schraapte met haar voorhoef over de harde aarde. Waar bleef 'ie nou? Zou hij weer zijn gaan eten? Een half lachende/speelse frons plooide op haar voorhoofd. Natuurlijk zou Emir dat niet doen. Hij zou zijn zus toch nooit laten paniekkeren zeker? Naja, hij was nogal een vreemd geval dat vaak wispelturig was. Je kon nooit zijn karakter inschatten. Of dat kon Evanescence toch al zeker niet. Dat kon ze bij niemand. Af en toe verschoot ze zelfs nog van haar eigen trekjes die ze krijgt als iemand haar pissig maakt. Dan kan ze héél scherp uit de bocht vliegen, en paarden diep raken terwijl dat vaak niet de bedoeling zou zijn. Iedereen kende haar dan wel mee dus wisten ze dat ze Evanescence niet moesten onderschatten. Ze tilde haar hoofd op en probeerde verder te zien of ze een glimp van Emir kon opvangen. Het werd haar een beetje te veel. Wie weet wat was er met hem wel niet gebeurd? Meteen wierp ze alle mogelijkheden van de kaart zodat ze daar niet zou over liggen piekeren. `Ben je daar nog Emir?´Riep ze met een ongeruste stem.}